رامشگران

 

   رامشگران بنوازند
   پرده ها بالا می روند

  دخترک
   عروسک پارچه ای را
   در  آغوش می فشارد
    رعشه ترسی ناشناس
    و صدای همهمه
    با بوی اسپند و عود می آید

   همسالان بر بام
    کِل می زنند
   و چشمان پیر مردی غریب
   در کنار اتاق
   بی قرار تجربه دیگریست

   رامشگران بنوازند
   پرده ها بالا می روند

   نقاره ها می نالند
   شاباش نقل و صدای دهل
   از چهار گوشه هر چهار سوق
   در شادمانی
   نهمین روز از نهمین ماه نهمین بانوی سپید بخت
   که اجاق کور
   سلطان بن سلطان را
   سرانجام
   روشن می کند

   رامشگران بنوازند
   پرده ها بالا میروند

   رد باریک  خونابه
   از گوشه لب های ماسیده
   هنوز جاریست
   کنار دیوار حیاط
   زنی چمباتمه زده است
   و بازی کودکان همسایه را
   با ولعی بی حاصل
   می نگرد

   رامشگران بنوازند
   پرده ها بالا می روند

   چشمانی به اجبار گشوده می شود
   در جستجوی قوت همیشگی
   با حراج تن کالای خویش
   و دغدغه حرمت دخترکانی که
   معصومانه
   اسب سفید شاهزاده را
   خواب می بینند

  رامشگران بنوازند
   پرده ها بالا می روند

                                                                 ارسلان - تهران                                                                                              1391/3/10                                                                                                         

دعوت

    با برگ ها زمزمه می کنم

               ترانه سبزی را که باد

              از میان شاخه های نارون پیر

                                        ترنم می کند

    تا ارتفاع بلند سپیدار

         با رنگین کمان ذره های نور

                  اوج می گیرم

                     و از کنار شاخسار جنگل

                         به رقص موزون گندم زار

                                                  سرک می کشم

     با قطره ی لغزان شبنم

             بر روی برگچه ی شبدر

                             پیش از چکیدن  

                                     وضو می گیرم

    روبروی برکه ی کوچکی

          از ساقه ی بلند بید

                     کلبه ای می سازم

                          پر از بوی کندر و میخک

    فرشی پهن می کنم

             از گلبرگ گل سرخ

                           و شکوفه ی گیلاس

                                          با سایه بانی

                                            بافته از پیچک ونیلوفر

   کنار بوته تمشکی می نشینم

           در انتظار تصویر مواجی که

                               از سراشیب تندراه

                                          شتابان می آید

    آن گاه تورا به میهمانی ساده ای می خوانم

                                   که پیش از این

                                                بارها

                                                 در خواب  دیده ام

ارسلان

تهران

1391/3/5

تاریخ

 

    سفله گان نا بکار
       از سرزمین های تباهی می آیند 

     تن های بی شمار
        هر بار
           تکرار در تکرار
            با داغ و درفش و زنجیر
            با حمایل ها از
              دشنه و خنجر و شمشیر

    آنکه تو را می نگرد
      چشمان سرخ دخترکانی است
        که تن های لهیده شوی خویش را
          لا به لای سم ضربه های ستوران تازی
             جستجو می کنند

    آنکه تو را می خواند
         شیون  کنیزکانی است
            که پیش تر
                در جامه های سفید  زربفت
                    قصه های هزار و یک شب را
                                       زمزمه می کردند

   آنکه تو را می جوید
       سرهای بی تنی است
           که در خرابه های شهر کوران
                 در تاوان غیظ  دژخیمی ابتر
                              بر نیزه های آخته
                                    آرام گرفته است

    با چشمان گشوده تو را می نگرند
    با دهان باز تو را می خوانند
              از میان دهلیزهای تودرتوی تاریخ
                      از روزگاران دور و نزدیک

    در هنگامه ای که این خاک را
      چشم تنگانی از تبار خون و وحشت
          بر چار پایان خویش
                 به تاراج  می بردند

    هنگامی که بادیه نشینان بی نشان
            پیکرهای سپید نیک زادگان را
               در خیمه های سیاه و چرکین خود
                                           به تساوی
                                           تقسیم می کردند 

    هنگامی که قراولان سفاک لباده پوش
         بسترهای ننگین  را
             با عریانی کودکان گریان شهر
                               زینت می بخشیدند 

   و آنگاه که نام ها ی غریب نا آشنا
            از نوادگان پلید حرامیان
               پلشتی شهوت  خویش را
                   در بطن مادران این دیار

                               خاموش می کردند 

  سفله های نابکار
    از سرزمین های تباهی
          هر بار
              تکرار در تکرار
                 با تن های بی شمار
                                  می آیند

                                                                       ارسلان -تهران
                                                                          1391/3/4

غربت

    بی تردید

درک عمیق فاصله‌ها

تو را می‌طلبد که در خیره‌گی

    دورترین  ستاره را

نشانه رفته باشی

    باز هم احساس غریب غربت

و فاصله‌‌ای به وسعت حسرت
     هم چون فرودی دیرهنگام
            بر سیاره‌ای گمنام
                   و  بهت چشمانی گشاده
                      که آرزوهای  یافته  را
                                   با ولعی بی‌پایان می‌بلعد

    جهان دیگری را تجربه کردن

    با  درخشش  سفید برف

در سراشیب  ارتفاعی صخره‌وار

        همهمه‌ای بی آهنگ

         از جنس شادی کودکانه

              در پوستین هایی رنگین 

                 وآرامشی از تبار سکوت سرد پیرامونت 

                      تا  تو را باز به ناگاه

                          به سرزمین آشنای خاطره‌ها

                               پرتاب ‌ کند

    سالهای دور

       هنگامه‌ای از انباشتگی ساده جهان

                     با دفینه‌  گنج واره ای از  بازیچه‌ها

     و تصویری از خانه هایی گلی

         که با انگشتان کودکانه شکل می گیرد 

                  پیوستگی نا مقطع لحظه‌ها

و نیازی به اندازه خردی سکه‌هایی که

مردمک را

از شادی به انفجار می‌کشید

      زمان دیرگذر

  در انتظار رقص شبانه برف

           و شوق بیداری پر شتاب آدینه

                   هنگامی که جادوی کهنسال

                             لحاف مندرسش را وصله می‌زند

     رویایی است بیداری دیگر روز

      آنگاه که فریادی در فضای خالی بی انعکاس

  از دورترین ستاره فراموش شده

تو را نشانه رفته باشد

ارسلان

شرونس (مونتافون- اطریش)

چهارشنبه- اول فوریه 2006

زمزمه بعد از 50 روز با بیش از 2000 بازدید

فقط می توانم بگویم   سپاس بی کران

تعداد بازدید از صفحه امروز ۴۸ تعداد بازدید از صفحه دیروز ۴۵ تعداد بازدید از صفحه در ماه گذشته ۱٬۸۲۹ سابقه تعداد بازدید از صفحه در همه زمان ها ۲٬۰۱۵

سالهای دور

  سالهای دور 
  سالهای خاطره و خیال
  سالهای لبخند
  بی رنگی عشق
  کوتاهی اندوه
  کوتاه تراز چرت نیم روز
 
  سالهای بی دریغی باور و عاطفه
  قصه های شیرین مادر بزرگ
  رقص بادبادک  در باد
  صورتک  پفکی ابر
  و پرواز  کودکانه
  بر بال گشاده سیمرغ
         
  سالهای دور 
  سالهایی که  روز  
  کوتاه تر از شب  بود
  بی بهانگی شادی ها
  خواب  عمیق شبانگاهی
  رویای رنگین 
  رنگین کمان فرفره
  عبور تند زمان
  نو شدن سال 
  اشتیاق  شمردن مکرر عیدی 
  و نیاز معصومانه ای که
  با سکه ای سیراب می شد
  سالهای دور
  سالهای مهربانی آسمان
  و بارش برف 
  به خاطر دل کوچک ما   
  سالهای آدمک های برفی 
  کرختی انگشتان خیس 
  و سرا شیب لغزان کوچه 

  سالهای دور
  سالهایی که پدر بزرگ پیر بود
  پاسبان  محله قد بلند
  کوچه ها بزرگ تر
  و کلون سنگین چوبی
  از قد ما بلند تر
         
  سالهایی که امیر ارسلان
  هر شب
  فرخ لقا  را نجات میداد
  اکوان دیو  حریف رستم  نبود
  و دختر همسایه
  به زیبایی دختر شاه پریان   

  سالهایی که می شد 
  از کنار توری  پشه بند
  ستاره های آسمان را
  تاخستگی پلک شمرد        

  سالهای دور
  سالهای پر از بوی نم  آب
  بر کاهگل دیوار
  عطر برنج دم  کرده
  نان تازه   
  صدای اذان ظهر 
  و چرخش ماهی سرخ
  در حوض خانه قدیمی

 سال های خاطره 
 سالهای دور
 سالهایی که همیشه
 نزدیک تر از تو بود


                                                                              ارسلان - تهران
                                                                                 1391/2/27
                                                                              
 

راه

     بی درنگ

اسب راهوارت را زین کن

            با کجاوه‌ای بی  رنگ 

       لبریز از آواز های سرزمین‌ خاطره ها

      بشتاب و   تاب آور

                با گرده‌های زخمی خویش

                    در عبور از کوره راه های خستگی 

     تردیدی مگر

               در طلوع گرگ و میش

    هنگامی که فاجعه 

        فرجام دیگری را                         

                    به  تصویر می کشد                

     رخسار خسته‌ات

               در   باد

بی‌ پرسشی از پیش 

               نشانی بی‌حاصل را

                   در جستجو است

  ومن اینجا

نقش واژگونه راه را

       دیرگاهی است

بر سقف فرو ریخته اتاقم

در انتظار کشیده‌ام

ارسلان

بیمارستان مهراد (تهران)

1384/3/1

خاک

   در این خاک چه رازیست
    که هنوز   
    آلاله  و شقایق
    می گریند 
    درختان میخک و ارغوان
   ترانه می خوانند 
   و گلهای تبدار سرخ 
   پنهان از نگاه باغبان
   عاشق می شوند

   در این خاک چه رازیست
   که هنوز
   رودابه 
   پشت پنجره ی نگاهش
   گیسوان خود را
   با گلهای سفید رازقی می بافد 
     منیژه  
   بر صورت چنگ میزند  
     شیرین بر بام ،
   فالگوش فاخته ایست
   که از دور دست
   بر تکه سنگی گمنام
   می نالد
     و دخترک کولی
    قصه های عاشقانه را
   برای لیلی
   از بر می کند


   در این خاک چه رازیست
   که هنوز
   پرستوهای مهاجر
   آشیانه ی خود را
   به رنگ دشت هایش نقاشی می کنند
   و عشق را 
   درسفره ی هفت سینی می چینند
   به وسعت همه ی بغضی که
   بی صدا گریه می کنند

   در این خاک چه رازیست
   که هنوز
   سهراب
   لابلای درختان نخل و کنار
   چشم به راه نوشداروئی
   از برگ  زیتون
   و گلهای بهار نارنج
   آرمیده است 
            
   آهنگران پیر
   کنار  جنگل بلوط
   رد پاهای کاوه را می جویند        
     و پرندگانی آشنا
    کوچ بهاری را
    انتظار می کشند

    در این خاک چه رازیست ...


                                                                                   ارسلان -تهران
                                                                                        ۱۳۹۱/۲/۲۵

حاصــل عمر

به  کدامین   گنهی   کشتن ما   از تو  رواست

به کدامین سخنی  ،   سختـــی  تکفیر  سزاست

گر چه   مسکینم   و در  میکده  سکنایم نیست

صحبت جور و جفا بر من مســکین ز کجاست

در  سراپرده   جانان    نبرم    راه   به   جای

خرقه ام عاریت جان شد و جانــم   به  فناســت

خون دل بر ورق از خامه برون ریخت و دید

حســـن دلدار   ز کج خلقی    ایــــام   جداســت

رهسپار    ره   معبودم   و   دل    تنها   رفت

حاصــل عمر، هدر رفته و این جامه به جاست

قصه‌ها    بر دل   بی مهر  نشاید    که   نمود

مهــر او در دل ما بوده   و هنــگامه به پاســت

طوق خدمت ز ازل همچو نگینی است و لیک

زحــمت   بندگی  خــاک  در   میکـــده‌هاســـت

پر   شد   از  غصه دل    دفتر ایامم    دوش

مرهمـــی  زان ملک کون و  مکانم که شفاست

ارسلان
        1383/11/11

تهران

واگویه تنهایی

گفتم که  غمت عرش  تحمل  نتوان کرد
گفتــا  که  به تقدیـــر  چنین نقــــش   نشان کرد

گفتم که صبا   نافه ی گُل را به  گِل آمیخت
گفتــا که صــبو  تعـــزیت خــــــاک   فغان کرد

گفتم که  جهان  در گذر  بود و نبود است  
گفتــا که  زمــان ،  بــودن دلــدار عیـــــان کرد

گفتم که سحر روشنی صورت عشق است
گفتــا که به شـب، خصم زِمن، چهره نهـان کرد

گفتم که دلت سرد و کلامت  پر درد است
گفتا که   سـخن   در شرر غصـــه    چنان کرد

گفتم که ز حیرت نگهت بی تب و تاب است
گفتــا  که  نــگه  در تب و تابــم  نگــــران کرد

گفتم که    صفا را   ز سر مهر   طلب کن
گفتــا   که   جفا   بر دل بـــی مـــهر همان کرد

گفتم که   زمین در طلب   بوی بهار است
گفتــا که   زمـــان عمــرِ سبکبار خـــــزان کرد

گفتم که    بلندایِ   فلک    تیرگهت  بود
گفتــا که  فلـــک   قــدِ نگونســار   کمـــان کرد

گفتم که برو خانه   ز بیگانه   تهی کن
گفتــا که  تهــی جامــه ،  دلم خسته ز جان کرد

گفتم که به  لب قصه ی   ناگفته چه گویی
گفتـا که  ز جان سوخت  هر آن کو که زبان کرد

                ارسلان
               1382/12/14   

              تهران

                           

انتظار

    ایستاده ایم
    بر تلی از خاک و خاکستر
    با شانه های جراحت
    و لخته های ماسیده بر بازوان رهایی

    

    ایستاده ایم
    بر ساق های خستگی
    با لرزش لبهایی که غمگینانه
    عشق را فریاد می کشند 

    

    آلاله های وحشی
    در کنار دیوار قدیمی
    عبور قاصدکی را
    خواب می بینند
    و کودکان برهنه
    عطش داغ کبوتران چاهی را
    با دستان خیس خود
    آرام می کنند

    

    نخوت هزار ساله ای است
    سوگوار  حادثه هایی ناگزیر
    که در رگ های خشکیده
    پرسه میزند 

    و دهان گشوده ای است
    شیارهای چروکیده زمین
    که قطره های باران را
    انتظار میکشد

                                                                 ارسلان -تهران 

                                                                                            ۱۳۹۱/۰۲/۲۱

       

سرو پیر

  نامت
  اغازینه کلامم بود
  بی دریغ و استوار
  پیش از گامهای سست نو باوه گی         

  با طپش هجاهایی که
  بی اختیار 

  سوزش دردی را در من
  تکرار میکند

  

  هنوز صدایت جاری است
  در سراشیب  کوچه های  آبادی 
  با سم ضربه های مادیان کهر             

  لابلای نجوای لطیف چشمه های کوهستان
  " پیر په ز  "  و    " چه رخه لان "
  در  غروب دهکده 
  و  کنار ساقه های خیس گندمزاری که
  پیش از زایش بهاری
  بی تو
  زرد میشوند

  یادت به خیر باد !
  پیچک  قدیمی
  از دیوار همسایه
  فرو ریخت                  
  گلهای  نسترن
  با بی حوصلگی
  چشم  باز می کنند           
  شکوفه های گیلاس
  پیش از شکفتن
  بر خاک می ریزند و
  ازدحام گلهای پر پر داوودی را                 
  تنها در خاطراتم دنبال می کنم


  باور دشواری است
  هنگامی که
  شاخه ها می شکنند
  برگ ها بر زمین می ریزند
  و گلهای باغچه پژمرده می شوند 

  فرود سرو پیر اما
  حکایت دیگری است
  به رنگ عزای همه قله های شهر
  بهت بی صدای در ه های روستا
  و حسرت بی امان  نسلی که
  هر بار

  کلام را با نامت آغاز میکند

                                      ارسلان - تهران       

                                                            ۱۳۹۱/۰۲/۱۹    

  

  " پیر په ز "  (PIR PAZ )  و" چه رخه لان "  (CHRKHA LAAN ) قله های دو کوه در

  " کانی سواران  "  ( KANI SAVARAN )در ۵۰ کیلومتری جنوب شرقی سنندج درکردستان

سفر

 

پای رفتن  ز سر کوی توام آسان  نیست

شوق دیـــدار رخت در دل من  پنهان  نیست

کوله باری که پر از غصة هر روزم بود

طـــاقت  پیکـــرم  و  خسته تن  بیجان  نیست

لرزش دست تو  و سوزش  چشم تر من

حاصــــل عمر هدر رفته و این درمان  نیست

آتشی کان نگهت در دل و جانم افروخت

شمع جــان  آب شـد و قصه دل  عریان نیست

ارچه در سرخی گل شرم رخت پیدا شد

ســیلی از دیده فرو ریخت و این بـارا ن نیست

توشه راه درازم   چو  بهاران  زیباست

خنده‌ای  می فکند چشم تو ، چون گریان نیست

ناله  درد تو  و گوشه   تنهایی  من

گوش جــان می‌شنود، مرهم دل حرمان نیست

روح  ناباور من  سوی افق  ره  جوید

بـــاورت یـــاور من ، وین سفرم  تاوان نیست

آن نهانی که به دل بود، زبان پرده درید

کومــه‌ام  خـــانة تو ، خانه دگــر ویران نیست

24آوریل 2004

ارسلان- پاریس

05/02/1383

     باورش دشوار بود . فقط با محبت بی دریغ شما عزیزانم امکان پذیر شد .
   تعداد یارانی که از زمزمه  باز دید کردند از رقم ۱۰۰۰ عبور کرد ، آنهم در طول عمر یک ماهه این نوزاد

 

تعداد بازدید از صفحه امروز ۴۴ تعداد بازدید از صفحه دیروز ۵۸ تعداد بازدید از صفحه در ماه گذشته ۹۳۳ سابقه تعداد بازدید از صفحه در همه زمان ها ۱٬۰۰۸

با سپاس از  شما  که در طول این مدت کوتاه از زمزمه بازدید نمودید  و با نظرات ارزشمند  و  معرفی به دوستان خود این جرات را به من اعطا کردید  که  هر چه بیشتر تلاش کنم