۱۴۰۱ شهریور ۲۹, سه‌شنبه

برای ژینا

 



بی قواره ترین طلسمِ افیونیِ خزان

بر گلبرگِ بی قرارِ جانت

آنگونه چنگ زد

که نگاهِ شرمسارِ بندگان هم

به سخره می ماند و

بغضی در گلو می نشاند

به سانِ سوسویِ ستاره ای که

نگاهت را

در خاک می جوید

به رنگِ دلگیرِ ماهی که

در حجاب ابر

ردِ سرانگشتانت را می بوید و

نقشِ غروبِ خونینِ خورشیدی که

با طعمِ گسِ زندگی

در جانِ بنفشه و نیلوفر

باز می روید

 

بی قواره ترین زهرخندِ خزان هم

با انعکاسِ صدایت

سرانجام

رنگِ زوال می پذیرد و

اولین شکوفه

از تو می گوید

 

ارسلان- تهران

۱۴۰۱/۰۶/۲۶


۱۴۰۱ شهریور ۸, سه‌شنبه

سەمای ئاسمان

 






لە ئاسمانێ باست دەکرد

کە هەر شەوێک

بە داوێنە پڕ لە هەسارە کەیە وە

سەمای دەکرد

خەونی خۆشی کەسکوسووری۱

چیرۆکانی منی دەدی و

لە زڵەی هەر وەک غەزەڵی هێشوە دووچکەدارەکان دا

نێوێکی دەبیست

کە وا من لە سەر کەفاکیەوە۲

دیاریم کردبوو

 

لە زەمینێ باست دەکرد

کە کراسی کەسکی وەهارانی دەپۆشا و

هیشارێکی۳ گوڵداری لە وەنەوشە و شەوبۆ و نێرگس

بە سەری خۆی دا دەکێشا و

لە مەڕمەڕشای٤ هەورانەوە

دڵۆپی شەونمی دەتکاندە بان لێوانی تینووی خاک

 

لە ڕوانینێ باست دەکرد

کە سۆزی تاسەی دەپژاندە

نێو گیانم دا

سترانێک لە تۆرەمەی زەڵاڵی باران

کە دەگەڵ تینوواتی ڕووتی زەمین دا بە شەڕ دەهات

بە باڵای گورخی٥ چنار و دارە پەڵک

کە بە هەستی سووکایەتی لێڕ٦ و دارستان

هەڵدەستا و

وەکوو کڵووک۷ گەلی تازە پێگەیشتووی داربیسمیللا٨

لە سەر درگای ماڵانەوە دادەلەقا۹

 

سەد مخابن

کە لەم ئاخۆران باخۆرانەدا۱۰

ئاسمان

بازاڕی چیرۆک و نەزیرەی۱۱ هەڵپێچا

زەوین لە بەر پیسی

کراسی ئازیەتی کردە بەری و

دار و ئاو و گژ و گیا

بە دەس زڵمی خەزانەوە گیانەسەر بوون

 

نە هاوڕازێک ماوە

هەتا دڵی داماو بە وتەیەک بلاوێنێ

نە هاودەنگێک

کە سۆزی گیان

بە سۆزەیەک چارەسەر کا و

نە ئاهەنگێکی هەرماوی سازێک

هەتا شۆر و حاڵێک لە نێو دڵ دا ببزوێنی

 

تەنیا تاسەی ڕوانینێک ماوە و

زەوینێ

کە ڕووی لە ئاسمان وەر گێڕا

 

 

 

هۆنەر:ئەرسەلان موحەممەدی

وەرگێڕ:هادی مورادی

 

 

 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱-کەسکوسوور:پەلکەزێڕینە.

۲-کەفاک:تەوق سەر.

۳-هیشار:سەرپۆشی ژنانە.

٤-مەڕمەڕشا:خامی هەرە سپی. کە دەکرێتە کراسی پیاوانە.

٥-گورخ:قایم و پتەو.

٦-لێڕ:جەنگەڵ

۷-کڵووک:شکۆفەی دار.

٨-داربیسمیللا:دارە جەوی،ئەکاکی.

۹-دالەقان:هەڵواسین،ئاوێزان بوون.

۱۰-ئاخۆران باخۆران:پشێوی و ئاژاوە.

۱۱-نەزیرە:چیرۆکی کورت

۱۴۰۱ خرداد ۲۰, جمعه

ئەوڕۆ و دوێنێ(ویژه ر2)

 






ئەوڕۆ لە دووی دوێنێ دا

بە هەشتاو۱

هەنگاوان هەڵدەگرێ و

ساڵیش هەر ساڵ

کەڵپۆسە ئەماناتیەکەی خۆی بە خەیاڵ بە نوێ دێتە بەر چاوانی

هەتا کورتی و هندکی ژین

لە مەودای نێوانی پەرژین و سەخمە۲ دا

لە بیری خۆی بباتەوە

 

لەم ڕۆزگارە ئاڵۆزە دا

نە ئاوات و شۆقێک هەیە

تا زەردەخۆ۳ لە سەر لێوانەوە دانێ

نە فرمێسکێک

-کە بۆ تاوێک دامرکیان-لە چاو بتکێ

نە چاوە نۆڕیێکیش لە نادەسەکناوی٤ میهەنگ٥

کە بە تەڵەکەیەک زەمان

بەرەو دووا بگێڕێتەوە

 

وێنەیەک لە

تامی تفتی زەردەخەنەت

لە سەر بوومی٦ سپی و خاڵی نگامەوە

بنەخشێنە

تا گوڵ هەورێشمی ڕایخ۷

لە ژێر تاقی باڵا بەرزی مێراویا٨

وەک دەروێشان بێتە سەما

 

چەکەرە نادیارەکان

لە چلوورەی۹ سواڵەتینی۱۰ مافوورە۱۱ دا

لە پەنجەی ئاوێزی چەوتەک۱۲ ڕزگار ببێ و

 

دیمەنی گەمۆری۱۳ دیوار

لە بۆن و بەرامەی گوڵباخی و شەوبۆ

تاوێک دەگەڵ ڕەنگی ژین دا

تێکەڵ ببێ

 

ئەوڕۆش هێشتا

هەر بە هەوا۱٤ و یادی دوێنێ

هەنگاو دەنێ

 

 

 

 

هۆنەر:ئەرسەلان موحەممەدی

وەرگێڕ:هادی مورادی

  ویژه رزهرا موحه ممه دی



ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱-بە هەشتاو:بە پەلە.

۲-سەخمە:ئاوار.

۳-زەردەخۆ:بزە،زەردەخەنە.

٤-نادەسەکناوی:نائارامی.

٥-میهەنگ:ئەندازە نیشاندەر.

٦-بووم:پارچە یا چێو یا موقەوایێک کە ڕەسمی لە سەر دەکێشن.

۷-ڕایخ:ڕاخەر.

٨-مێراو:میحراو.

۹-چلوورە:شووشە سەهۆڵ.

۱۰-سواڵەت:تیکەی گۆزە و دێزەی شکاو.

۱۱-مافوورە:قاڵی.

۱۲-چەوتەک:داربەس.

۱۳-گەمۆر:ڕووگرژ.

۱٤-هەوا:تاسە.

 


۱۴۰۱ خرداد ۷, شنبه

حسرتِ زمین





از آسمانی می‌گفتی

که هر شب

با دامانِ ستاره بارانش

می رقصید

از رنگین کمانِ قصه‌هایم

رویایی را

به خواب می دید

و در غوغایِ غزل وارِ خوشه هایِ دنباله‌دار

نامی را می شنید

که بر تارَکش

نشان کرده بودم

 

از زمینی می‌گفتی

که تن را با جامه‌ی سبزِ بهار می‌پوشاند

چارقدِ گلداری از بنفشه و نرگس

بر سر می‌کشاند

و از مَلمَلِ ابر

بویِ نمناکِ شبنم را

بر لب‌هایِ تشنه‌ی خاک می‌نشاند

 

از نگاهی می‌گفتی

که در جاریِ جانم

زمزمه ی شوق می ریزد

ترانه‌ی از تبارِ زلالِ باران

که با عطشِ عریانِ زمین می ستیزد

در قامتِ استوارِ چنار و سپیدار

که با حّسِ حقارتِ جنگل

بر می خیزد

و به سانِ شکوفه‌هایِ نورسِ اقاقی

بر سردرِ خانه می آویزد

 

 

دریغا

که در این آشفته بازار

آسمان

بساطِ قصه‌ها را در هم پیچید

زمین

از پَلَشتی

رختِ عزا پوشید و

جانِ درخت و آب و گیاه

از پریشانیِ خزان به لب رسید

 

نه هم رازی ماند

تا نیازِ دل را

به کلامی بنوازد

نه هم آوازی

که سوزِ جان را

به اشارتی درمان سازد

و نه نوایِ سَرمَدِ سازی

تا شوری در سر برافرازد

 

تنها حسرتِ نگاهی ماند و

زمینی که

از آسمان

رو برگرداند.

 

ارسلان-تهران

سوم خرداد یکهزار و چهارصد و یک

 

۱۴۰۱ خرداد ۱, یکشنبه

ئەوڕۆ و دوێنێ





ئەوڕۆ لە دووی دوێنێ دا

بە هەشتاو۱

هەنگاوان هەڵدەگرێ و

ساڵیش هەر ساڵ

کەڵپۆسە ئەماناتیەکەی خۆی بە خەیاڵ بە نوێ دێتە بەر چاوانی

هەتا کورتی و هندکی ژین

لە مەودای نێوانی پەرژین و سەخمە۲ دا

لە بیری خۆی بباتەوە

 

لەم ڕۆزگارە ئاڵۆزە دا

نە ئاوات و شۆقێک هەیە

تا زەردەخۆ۳ لە سەر لێوانەوە دانێ

نە فرمێسکێک

-کە بۆ تاوێک دامرکیان-لە چاو بتکێ

نە چاوە نۆڕیێکیش لە نادەسەکناوی٤ میهەنگ٥

کە بە تەڵەکەیەک زەمان

بەرەو دووا بگێڕێتەوە

 

وێنەیەک لە

تامی تفتی زەردەخەنەت

لە سەر بوومی٦ سپی و خاڵی نگامەوە

بنەخشێنە

تا گوڵ هەورێشمی ڕایخ۷

لە ژێر تاقی باڵا بەرزی مێراویا٨

وەک دەروێشان بێتە سەما

 

چەکەرە نادیارەکان

لە چلوورەی۹ سواڵەتینی۱۰ مافوورە۱۱ دا

لە پەنجەی ئاوێزی چەوتەک۱۲ ڕزگار ببێ و

 

دیمەنی گەمۆری۱۳ دیوار

لە بۆن و بەرامەی گوڵباخی و شەوبۆ

تاوێک دەگەڵ ڕەنگی ژین دا

تێکەڵ ببێ

 

ئەوڕۆش هێشتا

هەر بە هەوا۱٤ و یادی دوێنێ

هەنگاو دەنێ

 

 

 

 

هۆنەر:ئەرسەلان موحەممەدی

وەرگێڕ:هادی مورادی

 

 

 

 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱-بە هەشتاو:بە پەلە.

۲-سەخمە:ئاوار.

۳-زەردەخۆ:بزە،زەردەخەنە.

٤-نادەسەکناوی:نائارامی.

٥-میهەنگ:ئەندازە نیشاندەر.

٦-بووم:پارچە یا چێو یا موقەوایێک کە ڕەسمی لە سەر دەکێشن.

۷-ڕایخ:ڕاخەر.

٨-مێراو:میحراو.

۹-چلوورە:شووشە سەهۆڵ.

۱۰-سواڵەت:تیکەی گۆزە و دێزەی شکاو.

۱۱-مافوورە:قاڵی.

۱۲-چەوتەک:داربەس.

۱۳-گەمۆر:ڕووگرژ.

۱٤-هەوا:تاسە.

 

  

۱۴۰۱ اردیبهشت ۲۴, شنبه

هوای دیروز

 





امروز از پی دیروز

شتابان

گام بر می‌دارد و

سال هم هر سال

خرقه‌ی عاریتی را

دوباره نو نوار می‌پندارد

تا کوتاهی ماحضرِ عمر

در فاصله‌ی حصار و آوار را

به فراموشی سپارد

 

در آشفته روزگاری که

نه شوقی است

تا شادی را بر لب بنشاند

نه اشکی

تا چشم را به تسکینی بگریاند

و نه انتظاری

از بی قراری عقربه

تا زمان را به ترفندی

به دیار گذشته بکشاند

 

تصویری از

طعم گس لبخندت را

بر بومِ خالیِ نگاهم

نقاشی کن

تا گل - ابریشمِ فرش اتاق

زیرِ طاقِ بلندِ محرابی

عارفانه به رقص برخیزد

 

جوانه‌ی نهان

در قندیلِ سفالی قالی

از آویز داربست بگریزد

 

و رخسارِ عبوسِ دیوار

از شمیمِ مریم و شب بو

دمی با رنگِ زندگی

درآمیزد

 

امروز هم هنوز

در هوای دیروز

گام بر می دارد

 

ارسلان – تهران

24 اردیبهشت 1401