چکامک 8

 همه ی ابرها
 در دلم
 تلنبار است
 چشمانم
 ازسردیِ نگاهت
 بارانی می شود

 ---------------------------------

 از لابلایِ  طلایی موهایت
 آفتاب
 طلوع می کند
 تا
 در سیاهیِ مردمکانت
 به خواب  رود

----------------------------------

 چشم زخمی می خواستم
 از گوشه ی بریده ی آسمان
 بر گردنت
 تا شاید رهایت کند
 از گزندی که بر خویشتنت
 روا داشته ای

---------------------------------

 حس سوزانِ دستانِ توست
 که مردگان را 
 به وسوسه ای 
 دیگربار
 بیدار می کند

---------------------------------

 حلزونِ کوچکی
 شادمان

 از شاخه 
 آویزان است

  دنیا را 
 انگار
 دردستانِ خویش دارد

                                               ارسلان-تهران
                                                 6 دیماه 1394

یادِ بهاران

امشب دلِ من هوایِ باران دارد
چشمانِ تری  یاد بهاران دارد

با دل بنشین و از منِ خسته مپرس
کو آن قدحی که نقشِ یاران دارد

ابری که شد و نبود بارانش دل
این بی سروپا سر به بیابان دارد

زین شهرِخراب وقومِ درخواب رها
هدهد صفتی سویِ سلیمان دارد

از نای و نوای  خفته  در خاک هنوز
خونی به دل و زخم ز جانان دارد

 گراین دل من نقش تو می سازد باز

  درهرسخنت دردی و درمان دارد

لالاییِ لحظه ها مرا می خواند
کاین قصه ی تلخ رو به پایان دارد

                                       
                                                                       ارسلان-تهران
                                                             2 دیماه 1394

چکامک 7

دیر زمانیست
در راه مانده ام
نفس هم انگار 
از پشت ترافیک حنجره 
عبور نمی کند

--------------------------------

همهمه ای است در شهر
صدا به صدا نمی رسد
وزنی دارند همه ی خانه ها 
وقتی بر قفسِ سینه 
سنگینی می کنند

--------------------------------

آرمیده ایم
هریک 
به کنجی
درون لاک خویش
شاید
در کمینِ دریدنِ یکدگر


--------------------------------

 پیرمردِ پستچی
 بی تفاوت گذشت
 پرسشِ تکراری 
 شرمگینش می سازد 
شاید در جایی 
همه ی نوشته ها
ناگشوده تلنبار می شوند 

-------------------------------

برکناره ی تکه کاغذی

برایت  نوشته بودم : 

به روالِ مالوفِ کلام

باز هم سلام

نه کدورتی است در میان و

نه نشان از ملال 

در گیر و دار  و گرفتارِ روزگار

انتهای راهیم و

 تنها

دیدار دوباره ای را

 در انتظار

 -----------------------------

                                                          ارسلان-تهران

                                                        23 آذرماه 1394

چکامک 6

بازوانت 
بر گردنم
حلقه های اسارتند
عجبا 
که به ناگاه
رهاترینم می سازند

---------------------------

لبانت 
کندوی عسلی است
دهانم را 
معطر می کند

---------------------------

 سر بر دامانت می گذارم 
خوابی شیرین 
همه ی فرصتها را
از من می گیرد

-----------------------------

حیرانم
 نه اعتمادی به چشمِ خویشم است
و نه به یقینی 
که به ناگاه 
 فرو می ریزد

-----------------------------

زندگی
پر از وصله هاییست
که هر روزمان را 
به همه ی دیروزهایمان
بیهوده
 پیوند می زنند

----------------------------

                                               ارسلان-تهران
                                             25 آذرماه 1394 

از تو گفتن

بارانی تو
گواراتر از 
نفسِ  سپیده دمان
همسانِ ذاتِ  شبنم
که شرمناک
از گلبرگِ بنفشه
بر خاک می چکد

بهارانی تو
سربرآورده از
کناره هایِ نمناکِ برف
در آخرین روزهایِ زمستان
با طراوتی هوسناک که
در هوایِ مه گرفته  
بر تن می نشیند

روحِ کهرباییِ خزانی تو
از پسِ هُرمِ بی طاقتِ آفتاب
به دلنشینیِ خُنُکایِ وزیدنی که
دشتها را
رنگین می سازد

همه ی جانی تو
بهانه ی گردشِ فصول
آنی که با حضورت
انجمادِ لحظه ها
بسانِ زلالیِ  باران
روان می شود


ارسلان-تهران
20 آذرماه 1394

همنشین

شاهدِ صبورِ من
تکه سنگی است بی قواره
بر کفِ حیاط
شاید
حاصلِ دیوانگیِ موجی
که هر بار
بر دیواری صخره وار
مشت می کوبید

همصدای بی صدایِ من
تک درختی است
روییده کنار پنجره
گویی به تصادف
تا صورتگرِِهمه ِ فصول
بر برگ برگِ خویش باشد

همنوایِ زمزمه هایِ دلگرفته ی من
بارشِ قطره های زلالی است
در فاصله ی بی تابِ سقوط
بر شیشه هایِ اتاق

تنها
سنگ و درخت و باران
همنشینانِ دلگفته هایی شده اند
که هر بامداد نگاهم را می ربایند
و هر شامگاه
خیالت را
 تا آستانه ی ویرانیِ تنهایی
بدرقه می کنند


ارسلان- تهران
19 آبانماه 1394

گفته ها

ما را گفته بودند

که در این دشت

تک به تک

همه ی درختکان را

با نامِ نوادگانِ نادیده ی خویش

غرس کرده اند

ازما گفته بودند

 که بی هراس

ریشه هایِ سترگِ درختان را

با داسِ دستانِ خویش

هرس کرده ایم

 دیگرکسانی از ما
اما

 با شما گفته بودند

که در رگهایِ کویریمان

چه دردِ دشواری می خزد

هنگامی که

 سینه ی ستبرِ هر صنوبر

چوبدستِ حقیری می شود

تا تصویرِ رویشِ حتا برگچه ی خردی

از تصورِ باغ  پاک گردد

ارسلان-تهران

16-08-1394 

شبانگاه

 در کجایِ دنیایِ کوچکم

خیمه ی ناپیدایت را

گستراندی

که هر شب

پریشان تر از پیش

خاطراتی آشفته

جانی دوباره می گیرند

بازم ستان آرامشی را

که در کوچه باغهایِ کودکیم

گم کرده ام

چینشِ دفینه واری است

گویا

هنوز

از همه ی آن واگویه هایی که

خویشم را

در ستیزی نابرابربا خویش

بی قرار می سازد

ارسلان - تهران

1395-05-08

چکامک 5

 در حضورت

نگاهم  را

در کفِ اتاق

گم می کنم
-------------------

سنبله های گند م را چیدند 
ساقه های زرد 
هنوز
بارانِ سبزِ بهاری را
خواب می بینند

-----------------------

در کشتزارم
علفهایی می رویند
که غنچه هایِ شقایق را
پیش از دمیدن
می بلعند

-----------------------

ساقه هایِ محجوبِ صنوبر
نردبانِ خودنمایی
عشقه هایی است
که بی پروا
جنگل را تسخیر می کنند

-------------------------

نان و حلوا 
خیرات می کردند
پیرمردی
از مرض قند
مرده بود


                                                 ارسلان- تهران
                                                 1394-04-15

یاد

یادت هنوز هم
رهایم نمی کند 
در لحظه های پر از نیاز
به نوازشِ زلالِ نگاهی 
که بی اختیار 
گوشه ی چشمانم را
خیس می سازد


بانگت هنوز هم
صدایم  نمی کند
از کنارِ درگاهِ اتاقی که
بی حضورِ عاشقانه ات 
طاقتم طاق می شود


افسونِ دیگری هم
افسوس
هوایم نمی کند
از آن دمی که
تمامیِ تمنا را
ذره
ذره 
بر جای جایِ خالیِ قدمهایت
فرو ریختم


یادت هنوز هم 
رهایم نمی کند !

                                             ارسلان- تهران
                                              1394-04-12 

چکامک 4 ( سرایش های کوتاه )

دشوار است

رفتنت را دیدن

دشوارتر 

که هنوز نیامده ای

------------------

 کوچه ها

آب رفتند

وقتی من و تو

قد کشیدیم

------------------

رنگِ نگاهت

شب را

با خیال

پیوند می زند

--------------------

 درخواب
 زیرِ باران
 قدم می زدیم

صبح

کفش ها را

نمی شد پوشید

خیس بودند

------------------

آنگاه که مهربان شدی

دریافتم

فرصت زیادی

نمانده است

------------------

کاش رنگِ موهایِ سپید

به سانِ برفِ پایانِ زمستان

آب می شد

                                          ارسلان- تهران
                                          1393-12-15

با تضمینی از شعر نظامی گنجوی

تعبیر کنم هر شب ، تا دل زتو برگیرم

                چون مهر برآرد سر، مهر تو ز سر گیرم

این باده که می ریزد، هر قطره زجامِ دل

................. بر باد دهد جان را ، از دل چه خبر گیرم

گر دل زتو ناشاد است، جانی به رهت داده است

.............. از بند چو آزاد است، چونش که خطر گیرم

با یار سخندانم هم مونس و هم جانم

 .................. هر دَم به بَرَش مانم، شاید که هنر گیرم

هر شب به خیال تو ، یک قرعه ز فال تو

 ..................... تقدیرِ وصال تو ، از قرصِ قمر گیرم

با بندِ تو دربندم، با مهرِ تو هم بندم

........................ با نام تو پیوندم ، شاید که ثمر گیرم

چون رهزن دلهایی، هم شوری و شیدایی

...................... ما را نبود جایی، گر با تو سفر گیرم

بر مهر تو دل بستم، هر بتکده بشکستم

............... با چشم تو سر مستم، شوری ز شرر گیرم

گو جان منی بستان، بنشانیم و بنشان

................. این دل به قرار آنسان، تا جان دگر گیرم

                            ارسلان- تهران

                                                                 1393-12-08                                                                     

حضور

با حضورت

 دلشادم

حتا اگر

تصورِ سایه ای باشی

که هر از چند

از کنار پنجره ی رویاهایم

پاورچین پاورچین 

گام بر می دارد

در حضورت

 بی تابم

ملتمسانه

به وقتِ دلتنگی

در همزمانیِ  تنهایی

با قطره ای که 

در آستانه ی سقوط 

مردد می ماند

با حضورت 

آزادم

کودکانه

به سانِ اولین ِ گریه ای که

سینه را
از هوای نمناک
 لبریزمی سازد

در حضورِ قاطعانه ات

با کدام واژه ی بی باک بخوانمت

هنگامی که 
در سرزمینِ مردگان

کلام و عاطفه

 پشتِ مرزهایِ ممنوع

دیری است در انتظار

گم شده اند

و رهایی

آرزویی است 

که درمیانِ بازوانت

شکل می پذیرد.

نیازی در من است

به نامی که اذان وار 

در گوشم زمزمه می کنی

تا حضورت را

با آن بخوانم

نیازی در من

به قواره ی همان رازی

که در چشمانت

موج می زند

حتا اگر

پشتِ پلکهایِ بسته

پنهان شود

تولدِ  دیگرباره ای 

در گذر از
مرزهایِ تلخِ میانسالگی

که تنها
از دختر نابالغِ عشق 

سیراب می گردد

تولد ی با حضورِ تو

حتا اگر 

گذشتِ بی امانِ زمان

در جانمان

یکسان

طیِ راه نکرده باشد.

                                                              ارسلان-تهران

                                                                             1393-12-07

Click here to Reply or Forward

چکامک 3 ( سرایش های کوتاه )

با حنجره ی خونینِ قناری مگر

مرهمی  باید ساخت

تا

سوزشِ دستانِ دربند

آرام گیرند 

-------------------

درختان
 امسال

بی بار شده اند

سهمِ آبشان را

برایِ کویر روانه کردند

------------------

گلهایِ ریزِ قالیچه

پر از تیغ هایی است

که انگشتانِ دخترکِ فرشباف را

هر روز

زخمی می کنند

------------------

کرمِ شبتاب

در باغچه ی خیس می لولد

خنده هایِ کودکانه اش 
درزیر بیلچه ی باغبان

گم می شود

------------------

اطاقم در روز

لبریزاز ذراتِ نور است

در شگفتم 

که شب هنگام

در کجا 
جا خوش کرده اند

------------------

در گریزِ از دیروز بودم
یادم آمد
امروز
هنوز
 نیامده است

                                               ارسلان-ویسبادن
                                                  2015-02-13

چکامک 2 ( سرایش های کوتاه )

با شکوفه هایِ اقاقی

پیمانی بسته ام

غافل که دیری است

ریشه هایِ درختان را

خشکانده اند

--------------------

دلم در پائیز می گیرد

ترسی است شاید

که با برگ ها

بر زمین بریزم

---------------------

روز با من
برمی خیزد
شب 
با تو می آید
و تا سپیده
خیالت را 
ذره ذره بر سقف
نقاشی می کند

-------------------

شعله ای
بی صدا
می شکفد
وشاخه ای
در صدایِِ سوختنِ خویش
خاکستر می شود

------------------

از چشمانِ تو
پنهان بود
همه ی زخم هایی که
کلامت
بر جا گذاشت 

-----------------

نه در کوه
نه در دشت
نه حتا
در دستانِ باد
تنها
در صدایِ نفسهایت
رها می شوم

----------------

سالهاست پرده هایِ قدیمیِ اتاق را

نشُسته ام

در هراسم

جایِ دستانت را

آب ببرد

-----------------



                                                       ارسلان-تهران
                                                       1393-11-30 

چکامک 1 ( سرایش های کوتاه )

درختانِ جنگل

ترانه می خوانند

دخترِ باد

به میهمانی

آمده است

------------------

  

آنقدر از باران گفتیم

تا زمستان

ویارِ بهار کرد

------------------

ابر می خواست ببارد

ترسید

درختان را

از خواب بیدار کند

پاورچین کنان گذشت

-------------------

غروب ها

خورشید

تن عرق کرده را

در دریا می شوید

تا صبح

بی غسل

طلوع نکرده باشد

-----------------

رودِ سرکش

سرانجام آرام گرفت

شاید

عمیق تر

فکر می کند

------------------

در دور دست

 دریا

انگار

آسمان را سرریز می سازد

تا رنگ لاجوردیش

پاک نشود


                                                           ارسلان- ویسبادن
                                                           2015-02-13

بانو

بانو
زنهارم بدار
با تبسمی
آنسان که کودکنمایِ درون
با سماجتِ پرسشی بی پایان
محفلِ نمناکِ چشمها را
پرده دری می کند


بانو
پنهانم بدار
در گرمایِ نهانِ خاک و خاکستر
آنسان که واپسین زبانه ها
افروختنِ دیگرباره ای را
با جانِ خویش
طاق می زند

بانو
امانم بدار
با کلامی
درگریز از سکوتِ سردِ سایه ها
آنسان که اعجازِ دستانت
خاکستر خفته  را
شعله ور می سازد

بانو
پناهم بدار
در  غوغایِ شبانه ی طوفان
آنسان که نگاهیِ نگران
غبارِ شیشه های تکیده را
با سرریزقطره ها
دنبال می کند

                                                              ارسلان- ویسبادن
                                                                09-02-2015