به سان سپیده ..

  نه به سانِ سرودی

  می ­خواهمت

  تا با زمزمه ­ای

  بسرایمت

  نه چون تصویری

  که در هر نگاه

  به رنگی

  بنگارمت

  نه شعـری

که با ضرب­آهنگِ وزنی

  بیارایمت

  و نه حتا ترانه ­ای 

  که با هر سازی

  بنوازمت

  به سانِ دمیدن سپیـده ای­ 
  تنها

  بر سطح مه آلوده ی آینـه

  با صـدایی به رنگ باران

  تا کلامی پریشان را

  شاعرانه سازد

ارسلان - تهران

واژگان هنـوز می­ خـوانند

واژگانیِ ناشناس

در حسِ سبزِ برگ

ریشه کرده ­اند

تمامیِ فصول

در آسمانِ بهـاری

می­ غـرند

و حسرتی دیرساله

در پستویِ تنهایی

بی­ صدائیت را

شِکوه می­ کند

باز  نمی­ دانم

با کدام کلام

حضورت را بخوانم

تا

مانایی اسارت را

با تـردیدِ رهایی

طاق زند

چیزی یا کسی در من

دوباره می­ خواند

حتی

در هنگامه­ ای که باغ

از صدایِ رویشِ برگ

تهی می­ گـردد

چیزی یا کسی
 هنوز هم
بسانِ سنبله­ ی سبزِ گنـدم

از کوچه­ هایِ کودکی

تا آشفته­ بازار شهـر

در من می­ روید

از سرریزِ قطره ­ها

بر جـدارِ نازکِ دلتنگی

سیراب می­ شود

در فضایِ خالیِ اتاق

پرسه می ­زند

و بر بی­ رنگیِ تکه کاغذی

آرام می­ گیـرد

                                          ارسلان- تهـران

                                         دوم خـرداد 1397

نتوان دید

  این خاک پر از خار‌،به خواری نتوان دید

  این مردم بیزار، به زاری نتوان دید

  هرگوشه ی این مُلک به یغما چو برفته است

  کس قافله را میل به یاری نتوان دید

  چون خواب شود چاره ی درد همه ارباب

  این رود روان را به خماری نتوان دید

  گر چشمه ای از خشم بجوشد نکن عیبش

  سیلی است رها و به حصاری نتوان دید

  هر وعده ی واعظ که حوالت به برین بود

  تخدیر خلائق شد و کاری نتوان دید

  دل خانه ی یار است و ز اغیار مپرسید

  کاین قصه ی غم را زنگاری نتوان دید

  شب می گذرد روز ندا می دهد امروز

  در روشنی صبح غباری نتوان دید

  صاحبدل بیدار! ز بانگی که بر آید

  جان مایه ی ره کن که سواری نتوان دید

ارسلان – تهران

سوم خرداد ماه نود و هفت