کوبانی

برما ببار
ای همه ی ابرهای ِ بی باران 
نقشینه نگاهِ دخترکانِ کوبانی را
در بزنگاه پرواز
از فرازِ سرزمینِ سوخته ای که 
هنوز 
با تازیانه هایِ توحش 
تطهیر می شود

بر ما بخوان
ای بادهایِ بی سامان
در لحظه هایِ جنونِ پیام آورانِ تباهی
فریادِ بلندِ مادرانی که 
عاشقانه هایِ رهایی را
مردانه می خوانند

بر ما بتاب
ای شعله هایِ بی تابِ آفتاب
زبانه هایِ زخمِ شرمگینِ زنانی را که
در کوچه هایِ ویرانِ کوبانی 
زمینِ تشنه را
چنگ می زنند

در خود فرو ریز از شرم
ای خاک سِتَروَن
به هنگامی که 
هر گند علفانِ هرزه
بالایِ کشیده ی صنوبران را
دیوانه وار 
بر دار می کشند

بگریز ای همه ی شب های عَفَن
از دشت هایِ کوبانی وارِ همه ی دیار
در هنگامه ای که 
سوارانِ بیدار سحر
رسالتِ خلیفه گانِ خرد و کلان را
با لبخندِ جاودانِ خویش
به سُخره می گیرند


با ما بخوان 
ترانهِ همهِ باران ها را
به گاهی که
شعله هایی بی تاب
با نوازشِ خُنُکای بهاران
آرام می گیرند

با ما بخوان

                                                                       ارسلان- تهران
                                                                          1393/7/18
                                                                                 

غروبِ باغ

همه ی دریچه ها را
رج به رج
گِل گرفته اند

درختان
در غروبِ خزانیِ باغ
شرمسارِ عریانیِ خویش اند
و پرندگان مهاحر
در افق
گم شده اند

خطوطِ خمیده ی آفتاب
پشتِ قله هایِ بی باران
دفن می شوند
و هزاران قواره از چادرهایِ تیره
برهنگیِ  کوچه ها را
سرتاسر درز می گیرند

 هره ی دیوار
پر از غوغایِ کلاغانی است
که بالها را
با دود  و  دمِ شهر
صیقل می دهند
و چکمه هایِ نونوار
سطحِ سربیِ خیابان را
قدم آهسته
گز می کنند

پشتِ  پرچینِ تنهایی
هنوز
پر ازخاطراتی است
که هر از گاه
دل را 
درگیرِ خویش می سازد


                                                                 ارسلان - تهران
                                                                    1393-7-5

هراست مباد

هراست مباد هرگز

برادرم !

راهزنانند اینان

خیره سر

از دیارِناکجایِ تاریکی

با ننگ و رنگی

بر بیرقانِ سیاهشان

تا

با ته مانده هایِ تفاله ی تَوّحش

سپیدیِ آئینیّت را

نشانه گیرند

هراست مباد هرگز

برادرم

واماندگانند اینان

جُرثومه هائی که

در سراشیبِ تندِ تاریخ

تنها

وارثانِ نفرینِ تلخِ آدمیان خواهند شد

فردوسِ  کذ بشان

جهمنی است تیره گون

با آتشی که

تو می افروزی

تا لبّاده هایِ چرکین را

خاکستر نماید

نامت آذرخشی است

با پرهایِ بلندِ پرواز

از سالهایِ هزاره هائی که

عاشقانه هایِ چهارپاره ی تنت را

تا سرزمین هایِ امروزیان

به یادگار دارند

نامت حضوری است دل انگیز

وحشتِ مرگواره ای بر مُنادیانِ پَلشتی

به گاهی که

سُرودت را

با ضرباهنگِ طربناکِ دُهُل

مردانه می خوانی

هراست مباد هرگز برادرم !

                                                                         ارسلان – تهران

                                                                         20 مرداد 1393

                              

نوادگان تباهی

از نوادگانِ کدام یهودایِ سرگردانی 
که فرزندانِ گمشده 
در سرزمین هایِ قبیله ایِ خویش را
به کارزاری  
از خون و جنون
میهمان می کنی

از فتح کدامین کوچه هایِ بی بارو برمی گردی
که هنوز
چشمانی گریان
در کنار دیوارهایِ فرو ریخته ی شهر
زهرخندِ شادمانه ات را
به سُخره می گیرد

کدام فرمان 
از واژگانِ دیباچه ی دهگانه ات 
رسالتی بدینسان ابلیس وار
بر تو نازل نمود
هنگامی که
با هر نفیرِ صورِ اسرافیلت
توفانی از 
خاکسترِ بالهایِ گلگونِ پرندگان
در کنارِ برگهایِ سوخته ی درختانِ زیتون
به پرواز در می آید

بر کدامین دیوارِ بی حاجت
نمازِ شرمسارِ نُدبه می خوانی
در همه ی لحظه هایی که
تعبیرِ خواب هایِ پریشانت 
از چشمانِ نوادگانِ نسلِ قبیله ای
شعله می کشد

دخترکانِ دیروز
بی قرار درخاک خفته اند
و مادرانِ امروز
برجسمِ بی جانِ کودکانِ برهنه
مویه می کنند
صدایِ غُرشِ سفیرانِ تباهی
در هرمِ سوزانِ تابستان
سکوتِ آسمانِ بی ستاره را
باز هم
می رباید

                                                                                     ارسلان- تهران
                                                                                       1393-5-16
                                                                                       

حرامیان

از کجایِ کدامین گورستانِ تاریخ می آیی
که هنوز

هیبت پوشالیت را
پشتِ سایه ی سیاهی از 

مومیایی اعصار

پنهان می کنی 

روبندت را بشکاف !
می شناسمت انگار
رو در رویِ همه ی لحظه هایِ گلگونی که 
از دیرباز
با جنون و خون

خو کرده است

تصویرت را 
هر بار
کنارِ پیکرهایِ برهنه ی " لورکا " ، " گوارا "
در روزهایِ تب کرده ی " رودزیا "
کوچه های تنگِ " تل زعتر "
" قادسیه " ،  " داخو "
و حتا " سربرنیتسا "
دیده ام

دستانت 
بوی تندِ خردل و فلفل می دهند 
و تن هایِ نحیفِ کودکان ِ " حلبچه "
در آغوشِ خاکستری " آوشویتس " 
آرام 
به خواب رفته اند

تابوتِ سنگ پاره ی " بودا "
بر شانه هایِ سوگوارانِ " بامیان "
همچنان می چرخد و 

زهر خندت

نفس گند ابلیسی را می پراکند

تا تن‌ برهنه ی خاک را

ناپاک  سازد

از کجایِ کدامین گورستانِ تاریخ می آیی
که با نامِ حرامیت
هرگز 
آشتیم نیست 

                                                         ارسلان- تهران  
                                                          1393-3-29 

وسوسه

وسوسه ها بی پایانند!

برای لحظه ای

در نگاهت جاری می شوم

هنگامی که

لبهایی لرزان

با مهرِ سکوت

خاموش می گردند

بر تکه ابری سرگردان

به پرواز در می آیم

و با قطره های ِزلال باران

بر زمین می ریزم

تا در هیبتِ گلهایِ ریزِ بی نامی که

بر خاکِ پیشینیان می رویند

راز جاودانگی را

در گردشِ روحِ گریزانِ آب و سبزینه

حک کنم

با شتاب نا شکیبایِ جوانه ای خرد

خورشید کانِ رنگینی را

که در قطره هایِ باران می درخشند

کشف خواهم کرد

و حلاوتِ زمین را

در شیرة گلهایی خواهم ریخت

تا میزبانِ زنبورکانی باشند که

کام تو را

شیرین می سازند

وسوسه ها بی سرانجامند

در لحظه ای که

نگاهت
بغضِ مرا جاری می کند.

   ارسلان - تهران

  1393-03-21

خواب

چنان در خویش فرو مانده ایم
خراب
که بانگِ بلندِ هیچ ناقوسی
بیدارباشِ صبحِ پریشانمان
نمی شود

اعجازی مگر
با باران ِ قطره هایِ زلالِ شبنم
تا خماریِ اصحابِ کهف 
از فریبِ شبانه ی قصه هایِ هزار و یک شب
رهایی یابد

سازی شکسته ایم
فرو افتاده در خویش
می نوازیم
بی کوک و بی مضراب 
تا خواب ها را
در ترانه هایِ بی صدایمان
تکرار سازیم



                                                          ارسلان-تهران
                                                           1393-2-28 

حیرانی

مرا به حیرانیِ خویش واگذار !
در جستجویِ بی حاصلِ کلامی
از سلالۀ سبزینه و نور
به لطافتِ ریشه هایِ نیلوفر
که با هر تلنگرِنرمِ آب
تاب می خورند

سفری سرگردان
بر قایقی که 
با چکیدنِ هر  قطره ای
بی هدف می چرخد
و ناخدا
راه را در بی راهه
گم کرده است

شتابِ ناگزیرِ لحظه ها 
با لرزشِ شعله هایِ شمعی که
سوسویِ دیگرش را
اختیاری مهیا نیست
و هنوز
بر پای ایستاده است

مرا به ویرانیِ خویش واگذار!

                                                       ارسلان-تهران
                                                        1393-2-17 

فرزندان زمین

فرزندانِ بلافصلِ زمینند
در پوستی 
تنیده از ستبرِ صخره هائی که
از دیرباز
طوفانِ تعزیرِ تازیانه را
هرازگاه
بر جان می خرند

پای استوار و سرافراز
بر سیاره خردی 
به حقارتِ ارزنی شاید
در فضائی معلق
که پای بر جائی تکیه نمی دهد

پدرانشان را به سبوعیت دریده اند
و فرزندانِ خویش را 
به مِهری بی دریغ می طلبند
تا بامِ خانه را 
از گزندِ ایام بر حذر دارند

ریشه ها از سرشتِ خاکند و آب
گِل مایه ای  روئیده کنارِ سنبله هایِ گندم
که به قواره انسان
شکل پذیرفته است
تا طغیانِ بندگی را 
با دانه سیبی
به آزمون گذارد

درک بی واسطه شرمِ نهفته ای
تا جفتِ خویش را
در پناهی بیابد
که شاخه هایِ سبزِ درختِ انگور
از خاکِ آن بارور می گردند

نه از قومِ قابیلیانند
که در مهلکه ای 
جانِ همجانِ خویش را
به وسوسه ای بستانند
و نه از تبارِ هابیلیان
که تنها نقشِ حضورِ خود را
در مذبحی به وسعتِ زمینی بی حاصل
اجابت کنند

طرفه ای دیگرند
سرشته از باد و آتش
انگار
ردیفِ مکررِ شعری 
که قافیه اش از جنسِ رهائیست
و در اسارتِ هیچ نظمی
فرمان نمی برند

فرزندانِ بلافصلِ زمینند

                                                                    ارسلان- تهران
                                                                       1393/2/12

تلخ

همه  بهانه ها ته کشیده اند !
اضطرابِ مردانِ منتظری که 
در هم می لولند
و خشم را در گلو غرغره می کنند

در گردشی بی حاصل
همه فصول گریزانند
و لابلایِ نگون بختیِ لحظه ها
بهار هم گم شده است

واژگانِ غریب
تنها بر سطح می لغزند
و در جوبهایِ متعفن
سرریز می شوند

شرافت در سطلِ خاکروبه
باد می کند
و رفتگرانِ بینوا
به دنبالِ کالایِ بازیافت می گردند

پلشتی را نهایتی در تصور نیست!

چشم ها در حال چریدند
دهان ها یاوه می بافند
و گوش ها
از بوق و کرنایِ خوشبختی
کر شده اند

بهانه دیگری برای نوشتن نبود
کلام نیز
ختمِ خود را به سوگ نشست

                                                              ارسلان - تهران

                                                              1392/2/9

ترانه

با هزاران ترانه
می خوانمت
به سانِ سرودی که 
هر صبح 
از گلدسته هایِ شهر
بانگ بیدارباش را
آواز می دهد

نامت را
با شاخه ی درختی
 پیوند می زنم
که تنهائی را 
دیرسالیست خمیازه می کشد
وشرمگینِ پوستینِ مندرسی است 
که در سرمایِ بی مهرِزمستان
 بر تن دارد

وامدارِ بازوانی ام 
که عریانیِ بی برگی ام را
با هزاران شکوفه
در آغوش می گیرد

لحظه ها را
تنها 
با صدایِ نفس هایت 
می شمارم
به هنگامی که
تردیدِ موریانه وارِ ماندگاری
به هراسم می افکند

نگاهت
قطره هایِ زلالیست
که بر لبانِ خشکِ تشنگی
می چکد

کلامت ، شادیست
چشمه ای که
تن را از خستگی
می رهاند

شادیت افزون باد!


دریغم مدار 
شکفتنِ ترانه ای را َ 
که به نزدیکیِ یک بازدم
آوازم می دهد

با هزاران بهانه
تو را زمزمه می کنم
به سانِ سکوتِ سختی که
هر شامگاه
 می خواندت

نامت، پرآوازه باد!

                                                                         ارسلان - تهران
                                                                           1393/2/5
                                                                                   

لبخند

لبخندی بزن!
به وسعتِ اعتمادی که
با شروعِ هر کلامت
در من آغاز می شود

لبخندی 
به رنگِ پرفروغِ چراغ آذینِ شبهائی که 
جایِ پاهایی را 
در خوابهایِ آشفته ام
دنبال می کرد

لبخندی بزن!
تا شکوفه هایِ نورسِ گیلاس
دور از هراسِ طوفانی که 
دشتهایِ شقایق را 
شخم می زند
چشم بگشایند

لبخندی بزن!
برای حسِ غریبانه ابر
هنگامِ ریزشِ قطره ها یِ بلندِ باران

برای ریشه هایِ تنیده 
که پنهان از چشمِ باد
جا خوش کرده اند

برای حضورِ ناگزیرِ غنچه هائی که هنوز
حتی در تصورِ شاخه نمی گنجد

هرگز
با وهمِ تقدیر
برحذرم مدار!
دیر زمانیست
رختِ سپیدِ حواریون را 
با جامه ای
انباشته از رهاترین آلاله هایِ وحشی
تاق زده ام

روزگاریست
که  همگان را 
به عاریتی می فریبند
من خود، فریبی را
به عاریت برگزیده ام
تا بیش از اینم 
به زهرخندی نیازارند

لبخندی  بزن!
برای همه نیازهایِ من
برای همه نگاهِ بی نیازِ تو
برای عاریتِ کوتاهی که 
تنها 
به اندازه یک لبخند 
باقیست


                                                                    ارسلان - تهران
                                                                         1393-2-2

گفتگو

گفت :
       " کنجی را به عافیت بر گزیدم 
          تا گزندِ تلخ واژه هایِ حقارت 
          بیش از اینم نیازارد
        
           دیگرزادی نبوده ام 
           جفتی بی تردید مگر 
          با اندکی آب و رنگ  "

گفت :
        " به گاهِ آمدن 
           دیدگانی را به گریه انباشتم
           و به ناگاهِ رفتن
           چشمانِ خویش را
          بر قطره ای حتی
         فرو خواهم بست"

گفت:
       " پردیس 
           در زیر پاهایم می لرزد
           هنگامی که
          بارانِ سنگ پاره هایِ تکفیرِ هم جفتیان
          بر زمین سردم
           می دوزند"

گفت:
       "  گوش آویزی می خواهم
            از برگِ پهنِ درختانِ انگور
           تا ردِ کبودِ خشونت را   
            در کنارِ صورت
           پنهان دارد"

گفت:
            " نام هائی برایم اختیار کرده اند
              برگرفته از زیباترین گلهایِ بهاری
              تا رختی باشند
              برچضور گیاه واره ای که 
              بدان خو کرده ام     
                و آنچنانم می پوشانند
               که عریانی درد
                مجالی حتی
              فراخورِفریادِ خردی نمی یابد"


گفت و باز همچنان میگوید

واگویه ای نبود
تنها قطره هائی شرمگین 
از کنارِ خطوطِ  درهم پیشانی 
که بر زمین می چکید


                                                                      ارسلان- ویسبادن
                                                                      11 آوریل 2014
                                                                                                 
            

                


           

فرصتی تنها

تو 
حاصلِ همه قصه هایِ منی
رخصتی 
تا شوکرانِ نگاهت را
قطره
 قطره
 بنوشم

می خواهم  شعری بسرایم
با قافیه ای از نامت 
در شروع هر مصرع

غزل یا قصید ه ای 
یا شاید 
سپیدترینِ سپید ها را
تا
 شکفتنِ شکوفه ی اقاقی
در همه ی فصول معنا گیرد

سپید
به سان  برف زمستان
و یا گلهایِ یاسِ رازقی
که خیالش 
مرا
 تا کنارِ چارقدِ سپیدِ مادرم
 با خود می برد

می خواهم  آهنگی بنوازم
با گوشه های ناشناخته ای 
در شور یا اصفهان
و یا از هر سرزمینی که
 از آن برخاسته باشی

ترانه ای
 با صدایِ پرندگانِ وحشی
که هر سال
کوچ می کنند

می خواهم تصویرت را نقاشی کنم
بر بومِ غمگینی که 
سالهاست 
با پرده ضخیمِ شرم
 پوشیده است
با قلم موئی 
از تارهایِ کرمِ ابریشم
و رنگی از بالِ پروانه ای که 
در اسارتِ افیونیِ نورِ شمع
خیره می ماند

فرصتی می خواهم تنها
به کوتاهیِ  بارانِ بهاری
بر خاکی که 
جوانه هایِ تشنه ی گندم را 
آبستن است

فرصتی تنها
تا همه ی قصه ها را 
بر سپیدی ِتکه کاغذی بریزم
که تصورِ نگاهت را 
جاودانه می سازد


                                     ارسلان- ویسبادن
                                     30 مارس 2014

پنجره

بوته ی بی نامی که

در کویر می روید 

نه از طوفانش هراسی است
و نه از هرمِ ِِِِسوزان آفتاب
همه ی نگاهش 
به لکه  ی رنگ پریده ی ابریست
که عطش را 
هر از گاه می فریبد


ساقه ی تردِ نیلوفر
برزمینِ خیسِ باغچه 
سینه خیز می شتابد
تا پاشنه ی درختِ پیرِ صنوبر
در اندیشه یِ ارتفاعی که 
شاخه های درخشانِ نور را 

در آغوش گیرد


کودکی با صورتی چرکین
لابلای ازدحامِ بی تفاوتِ عابران
 پرسه میزند
در رویایِ دستانی  که

 به نوازش 
التهابِ چشمانش را آرام سازند


لابلای خاطراتِ کویری
انگشتانِ لرزانی

هنوز
چهارچوبِ پنجره ای 
بافته ازگلهایِ آبی نیلوفر را  
به تصویر می کشد
تا نگاهِ گریخته از

هیاهویِ کوچه را
دیگر بار
 باز یابد


                                                                             ارسلان - ویسبادن
                                                                              28 مارس 2014    

سالمنـد

تو را هر بار می نویسم
با حسِ غریبِ انگشتانی که 
رنگ آبیِ همه دریاها را
بر بالشِ خیسِ خود 
ترسیم می کند

تو را همچنان می بینم
با نقشِ خاطره ای که هنوز
داغیِ روزِ  اولین را
بر لب های خود احساس می کند

تو را با هر پچپچه صدا می کنم
 نفس هایِ خسته کوتاهی که
پس از هر بازدم
امانش را
سرفه های بی رحم بریده اند

تو را در خواب هایم
در آغوش می گیرم
مبهوتِ لرزشِ چشمانی که
پیش از فرو بستن
حضوردستانم را فریاد می کشید.
 

                                                              ارسلان - تهران
                                                              1392-12-19

تصویر

   گفته ها را 
   به هزار زبان 
   پیش از من و تو
   بی شمار گفته اند

   تنها ناگفته هاست
   به مانندِ اعوجاجِ نقشِ ترنجی که 
   بر خاک می افتد
   و یا لرزشِ بازوانِ شکستهِ تندیسی که 
   بی سخن می ماند

   ناگفته هاست تنها
   از حدیث نانوشته ای که
   در حجمِ  حقیرِ کلام 
   نمی گنجد

   نه گم کرده ای را 
   در دوردست
   به جستجویِ عبثی
   امید بسته ام
   و نه کلامی را
   در سرزمینِ کُندِ دیرسالگی
    به باد فراموشی سپرده ام

   همه بضاعت اما
   اندک گفته هایِ ناشنیده
   از نقش گم شده ای است
   که با افسونِ غمگینِ نگاهی
   در چهارچوبِ آینه
   خیره مانده است .


                                        ارسلان-تهران
                                        1392-12-15

رهایی

رهایی را
در هفتاد  اقلیم
با هفتاد و هفت ترفند 
در بند کرده اند 

  " بیگانه ایست شاید
    هوش از کف رها نموده
     مستانه در کوچه ای
     بی پروا می خواند .
         گوش را بسته دار
     تا دهانی بی اختیار
     گشوده نگردد  "

     چنین می گویند
     فرزانگان فریبکار

رهایی را با هر حیل
در بند نتوان نهاد
که دروازه های هفتاد اقلیم 
با شما دربندیان 
گشوده خواهد شد

   " دیوانه ایست شاید 
     جان بر کف نهاده
     بی تاب در خانه ای می خواند
     دهان بسته دار 
     تا چشمانی بی اختیار
     کور سوی دیگری را
     آفتابی نپندارد "

     چنین می گویند 
     فریبکاران بی کردار

وارهانیدمان
که این بار 
زهر هلاهل ترفندهایتان 
بی اعتبار گشته است

   " هم بندی دیگریست شاید
     دست از جان خویش شسته
     رها از دروازه های تودرتوی هفتاد اقلیم "

     چنین می گویند 
     دربندیان
     دیوانه وار

                                                           ارسلان- تهران
                                                            1392-10-14

تعبیر

باورِ دیرینه ای را
بی محابا
با پرندگانی مهاجر همراه خواهم کرد
تا در هنگامه کوچی شتابان 
از کنارِ ازدحامِ غریبِ گلدسته ها 
شاخه هایِ خشکِ صنوبرانی را که آبستنند
به تماشا بنشینند

بر دیوارهایِ عبوسِ خاکستری
با رنگهایِ تندِ ممنوع
طرحی نقاشی می کنم
تا سرانجامِ پله هایِ بلاتکلیف
بر پاشنه چهارچوبِ درهایِ نیمه باز 
گشوده گردد

نه از گزندِ زمستانم واهمه ایست
و نه از تازیانه ای که سرما 
بر جان می کشد

همه دلواپسی اما
حضورِ مرددِ توست
که بلوغِ نارسِ ارغوان را
بی رنگ می سازد

بر طاقچه اتاق
شعله ای  دیوارنوشته ها   را
روشن میکند
عابری بی صدا می گذرد
پنجره ای از کرختی خمیازه می کشد
و درختی تنها
خوابِ عبورِ بارانیِ ابر را 
تعبیر می کند 



                                                                            ارسلان-تهران
                                                                           1392-10-12