حاصــل عمر

به  کدامین   گنهی   کشتن ما   از تو  رواست

به کدامین سخنی  ،   سختـــی  تکفیر  سزاست

گر چه   مسکینم   و در  میکده  سکنایم نیست

صحبت جور و جفا بر من مســکین ز کجاست

در  سراپرده   جانان    نبرم    راه   به   جای

خرقه ام عاریت جان شد و جانــم   به  فناســت

خون دل بر ورق از خامه برون ریخت و دید

حســـن دلدار   ز کج خلقی    ایــــام   جداســت

رهسپار    ره   معبودم   و   دل    تنها   رفت

حاصــل عمر، هدر رفته و این جامه به جاست

قصه‌ها    بر دل   بی مهر  نشاید    که   نمود

مهــر او در دل ما بوده   و هنــگامه به پاســت

طوق خدمت ز ازل همچو نگینی است و لیک

زحــمت   بندگی  خــاک  در   میکـــده‌هاســـت

پر   شد   از  غصه دل    دفتر ایامم    دوش

مرهمـــی  زان ملک کون و  مکانم که شفاست

ارسلان
        1383/11/11

تهران