در طلسمی گرفتار آمده ایم
که وردِ سوگوارش را
جادوگرانِ اسطوره ای
بر پیشانی بلاهت
حک کرده اند
از تبارِ درختانِ بی برگ و باریم
قواره ای بی شکل
با ریشه هایی که
در خاک می میرند
سایه های پریشانی که
باد را می آزارند
و زائران گمشده
بر شاخه های خشکیده
دخیل می بندند
رهایم کن
با لرزشِ محجوبِ بوسه ای
به رنگِ قطره های شرمگینِ شبنم
بر گلبرگِ بی تکلفِ شقایق
رهایم کن
با جادویِ دستانی که
کلیدِ گمشده ای را
در هزار توی تاریکِ خاطره ها
پشت معجرهای باور و عاطفه
جستجو می کنند
رهایم کن...
ارسلان - تهران
1391/12/22
۴ نظر:
شعرتان زيباست بسيار زيبا
رهايم كن....
آنچه كه علاوه بر خود شعرتان بنده را متحير ميكند نقاشي هايي است كه انگار قسمتي از شعر است. بنده نميتوانم تشخيص دهم شاعر نقاش را مغلوب كرده است يا بلعكس! كدام اثر ديگري را بوجود آورده است؟!
ارادتمند شما...
زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست
هرکسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته بجاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد
(( اشعارتان بسیار زیبا هستند و در یاد می مانند))
ارادتمند شما....
بند اول زیباست و گویا، بند دوم شاید چیزی است که قرار است بپذیریم و من یکی هیچوقت نپذیرفتمش.
اینکه چاره همه دردها عشق است آنچنان که در بندهای بعدی آمده را سراسر دوست دارم.
اما اگردرجستجوی ((کلیدگمشده)) باشیم خودش نشان دهنده این است که پس (( حتماکلیدی هم هست )) یا بقول آن شعر قدیمی " قفل یعنی که کلیدی هم هست/ قفل یعنی که کلید"
اگر اینگونه باشد پس باز به این نتیجه می رسم که بند دوم درست نیست.
نکته آخر اینکه هرکار می کنم با لغت (( معجر )) کنار نمی آیم. برای من غریبه است.
شاد باشید
رهایم کن.....
بسیار زیباست
اما آنچه بنده احساس میکنم این است که نگارنده رهایی از این طلسم را نمی خواهد بلکه بیشتر قصدش فرو رفتن در این طلسم است. "رهایم کن با لرزش محبوب بوسه ای به رنگ قطره های شرمگین شبنم"
بوسه آغاز رهایی نیست!!!
ارادتمند شما...
ارسال یک نظر