شبانگاه

 در کجایِ دنیایِ کوچکم

خیمه ی ناپیدایت را

گستراندی

که هر شب

پریشان تر از پیش

خاطراتی آشفته

جانی دوباره می گیرند

بازم ستان آرامشی را

که در کوچه باغهایِ کودکیم

گم کرده ام

چینشِ دفینه واری است

گویا

هنوز

از همه ی آن واگویه هایی که

خویشم را

در ستیزی نابرابربا خویش

بی قرار می سازد

ارسلان - تهران

1395-05-08