شاهدِ صبورِ من
تکه سنگی است بی قواره
بر کفِ حیاط
شاید
حاصلِ دیوانگیِ موجی
که هر بار
بر دیواری صخره وار
مشت می کوبید
همصدای بی صدایِ من
تک درختی است
روییده کنار پنجره
گویی به تصادف
تا صورتگرِِهمه ِ فصول
بر برگ برگِ خویش باشد
همنوایِ زمزمه هایِ دلگرفته ی من
بارشِ قطره های زلالی است
در فاصله ی بی تابِ سقوط
بر شیشه هایِ اتاق
تنها
سنگ و درخت و باران
همنشینانِ دلگفته هایی شده اند
که هر بامداد نگاهم را می ربایند
و هر شامگاه
خیالت را
تا آستانه ی ویرانیِ تنهایی
بدرقه می کنند
ارسلان- تهران
19 آبانماه 1394
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر