طلوع

چکه چکه

می چکید
برزمین
شوره زارِ قطره ها
ازشیارهایِ زمختِ پیشانی
با داغِ آفتابی که
مهر خویش را 
بر آن نشان دارد

سوسویِ دیدگانی
اگر مانده است
حکایتِ پنهانی
 ازحاصل نبردِ  بی امانِی است 
تاقامتِ تکیده ی زندگی 
از دلقِ فریبناکِ تباهی
رها گردد

زمان
بی گمان
از آغازِ آغازینه شب
تا آنگاهان
که خونِ داغ
از رگهایِ زمین
تنوره  کشد

مکان
بی نشان 
همه ی گوشه هایِ سرزمینهایی که
غروبِ آفتاب را
پیش از دمیدن
به سوگ می نشینند

نام
بی نام
همه ی نامها
حتاواژگانِ بی مسمایی که 
قدیسان و ابلیسان را
بدان می نامند

چکه چکه
می چکد
اینجا یا هرجا
امروز یا هر روز
تا آن روزگارانی که
زلالی همه ی قطره ها
واهمه ی طلوع را
بزداید

                                  ارسلان- ویسبادن
                             بیست و پنجم اسفند نودوچهار