نگاه

هر سنگ پاره ی خردی
که در کنار حقارت برکه
پادرگِل مانده است
حاصلِ صلابتِ ستیغی است
که بی صدا 
در تلاطمِ هماره ی فصول
فرو می شکند

هر قطره ی سرگردان
تراوشِ شیطنتِ رودی است
که ستبرِ صخره را 
با جانِ لطیفِ خویش
به سُخره می گیرد

و هر برگِ خشکِ بی سامان
تصویرِتبدارِدرختی است
که رازِ گردشِ همیشگیِ سبزینه را
تکرار می سازد

نگاهت اما
نه ستیزِسنگ است
و نه هُرمِ وهم آلودِه ی جنگل
تنها درخشش ِکوتاهِ شعله ای است
که درونِ قطره ای می شکند

جستجویی آشنا
در برگ برگِ ورق هایِ نانوشته ی خاطره ها
تا رازی نهفته را
جانی دوباره بخشد .


                                                     ارسلان-تهران
                                                       1393-11-2