نگاهی که پرسه می زند

بوته ی بی برگِ در کویر

نه پروایِ طوفانش بود و

نه هراس از هرمِ سوزانِ بیابان

چشم در راهِ سرابِ سپیدی که

لب تشنگیِ خاک را 

برباید

ساقه ی نیلوفر

نه سرمست از

 ارتفاعِ صنوبر بود و

نه سر به زیر

از لمسِ سینه خیزِ خاک

شوق ِ بهارانه ای

تا در آغوشِ درخشانِ روز

بال بگشاید

پندارِ سپیدارِ پیر

نه بی رحمیِ خزان بود و

نه سرمای سختِ زمستان

دلتنگِ پرنده ای که

بر شانه هایش

ترانه ی عاشقانه

بسراید

بی گمان اما

نگاهی که در اندوه ِ شهر

پرسه می زند

نه از حسرتِ سالهایِ کویری

رها بود و

نه از هوس هایِ نیلوفری

گویا

تنها

در خیالِ تصویری است

که نشان

از نشاطِ کودکانه را

جاودانه نماید.

ارسلان-تهران

بیست و چهارم فروردین ماه نودونه