هوایم تویی
بی هوا سُراغی بگیر
تا میان دستانت
دری به تصویری بگشایم
که در آن
دریا و آسمان
از بارانِ نگاهِ تو جاری است و
رنگِ گلبرگِ شقایق
در تسخیرِ طعمِ گسِ بوسه‌ای است
که تن را
با غسلِ تعمیدی
بر بالِ کبوتر می‌نشاند
هوایم تویی
بی هوا حالی بپرس
تا در قابِ قدیمیِ تنهایی
سایه‌ی سپیدی
بویِ نمِ گیاه را
به تَرَک‌های خشکِ دیوار
برساند و
سقفِ خالیِ اتاق
از پژواکِ حضورت
لبریز بماند
هوایم تویی
بی هوا چیزی بگو
تا با نبضِ تُندِ نفسهایت
ساعتِ دیواریِ شمّاطه‌دار
شوقِ شروعِ روز را
به کفِ اتاق بکشاند و
از لابلایِ کوچه‌هایِ خیال
عطرِ اقاقی
در خلوتِ خانه
بخواند
هوایم تویی
بی هوا هم
هوائیم کن
ارسلان- تهران
18 آبانماه 1400
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر