در کوی تو گل واژه امید دمیده است
از نقش رخت جنگلـی از سرو خمیده است
از چشمه مواج پر از رمز نگاهت
رازی به سراسیمگـــی از بند رمیده است
در گوشه ویرانه بی یاو ر قلبم
سوسو زدن مردمکی خانه گزیـــده است
این تندر و آرامش در خود شکن شب
روئیدن طـــــوفان دگر باز تنیده است
فریادِ شرر بار تو در زمزمه پیچید
بر دشت سکوتم، سخنـی از تو شنیده است
رخسارم اگر زرد و زبون از بد ایام
یاد آور ســـــرمای درونی که کشیده است
نا باورم از گردش وارونه دوران
وارونگــــی چرخ نگونی که بدیده است
فردای نهان ر ا چو به تقدیر سپاریم
دل بستن امـــروز قدر نقد خریــــده است
این رشته خونابه که از دیده فرو ریخت
دیری است که فرجام دگــر را طلبیده است
ارسلان-تهران
1383/10/18
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر