همزاد

  

















       با تو بی‌ بهانه می‌سرایم

    به سان تسلیم زلال برف

در حضور قاطعانه آفتاب

       درتو پناهی می‌جویم

از جنس فرو غلطیدن لنگری

در اعماق نوسانی درون

با رشته‌ای از بریده بند ناف جفت گمشده

که چشم انتظار دیداری دوباره

در ساحلی آشناست

   

       بی تو با هر بهانه می‌گریم

به سان طغیان سکوت

در اندوهی که

حجم حقیر واژه‌ها را

نمی‌پذیرد

       نگاهی دوخته

به تلاطم تخته پاره‌ای

که در بازی موج و حادثه

دیری است مسیری ناگزیر را

غریبانه

در پیش گرفته است

        حسرت چشمان منتظر

در فضای اثیری بیداری و رویا

به لرزش لبان دوخته‌ای که

تا بی‌نهایت

شنیدن آخرین کلام را

با ولعی بی پایان

فریاد می‌کشند

ارسلان- تهران
1385-4-7

خزان

من از خزان می‌آیم

از  روحِ کهربایی پاییز

در  آستانه ی فصلی سپید

از کوچِ سوگ وارِ پرستوها

در خش خشِ خشکِ برگ

بر سنگفرشِ کوچه 

من از خزان می‌آیم

از شُرشُرِ ناودانِ قدیمی

با ضرباهنگ قطره‌هایِ بی‌رحم

در تکرارِ سقوط از طبله‌هایِ سقف

از زوزه ی طوفانیِ باد

در گذار از درزِ دندان نمایِ پنجره

 دلمشغولیِ تدارکِ تن پوشی گرم

و گریز از کرختیِ شبانگاهی

من از بهار می‌گویم

از سرزمینِ سخاوتِ آب و سبزینه

 احساسِ نمناکِ روئیدنِ برگ

و غوغایِ جفتگیریِ شکوفه‌ها

در هوایِ بارانی ِشب

من از بهار می‌گویم

از باورِ شکفتنِ یاس و ارغوان

و زلالیِ جویبارانی که

بی هوا

مرا با خود می‌برد

من از خزان می‌آیم و از تو می‌گویم

از انعکاسِ تصویرِ شکسته ای که

با رویایِ دیگر باره یِ بهار

 برگریز را به تماشا نشسته‌ است

ارسلان

تهران-09/02/85

پناه

  در لابلای دستانت پناه می گیرم
  به سانِ آشیانه ‌ای که
   در هزارتوی حادثه
  دیری است ویرانی را
  آزمون می‌کند

   در چشمان تو می‌ خوانم
   عمق  ناباوری را
   با کشمکش تردید سالیان تیره‌گی

   بر لبهای تو احساس می‌کنم
   حجم عظیم ساده‌ گی را
   در کلامی که به کوتاهی یک لبخند
   نقش می‌گیرد

   تو باور کودکانه‌ای
   از جنس بی‌رنگ وزیدن
   در قامت سبکبالی بادی که
   گونه‌های لرزان گل سرخ را
   نوازش می دهد

   عاریت سرخی تو
    وام دار  سلاله شرم
   بر لبهای نا شکفته شقایق
    پیش از دمیدن روز

   قطره‌های لطیف بارانی
     در  فرودی بی دریغ
    بر التهاب داغ خاک

   سنبله‌ای سوخته
   در مزرعه‌ای دور
   که بی‌خبر از پاییزی زودرس
   قوت آدمیان را
   در تصویر خویش تدارک می‌بینند

    از من مگریز
   با واژه‌های پریشانم
    که در کنار تصویر تو
    می‌رویند و
  در چهار چوب شکسته‌ام
    مجال برخاستنی دیگر
    باقی نیست

    بیا و در کنار تنهاییم بنشین
   که بهار و بنفشه
   بی‌حضور تو
   بی‌رنگ می‌شود

  بیا و ساقه های ترد شمعدانی را
   با دستان آرامش
   نوازش کن

    بیا و نیاز شکوفه ها را برایم معنا کن
   قصه های غمگین سنجاقک سرگردان
   رقص الوان پروانه ها
   و یا نازکدلی اقاقی ها را

   بیا و به من بگو

  آواز کدام پرندة تنها
  تنگی قفس را
  به احساست نمی آورد
  و صدای بالهای کدام ققنوس
  آتش خود سوخته ات را
  خاموش نمی سازد

   بیا و به من بگو
  از حدیث نانوشتة رهایی
  لمس عریان غربت
  و اصوات غریبی که
  در فضای خالی پیرامون
  موج می زند


   بیا و به من بگو ...

ارسلان- تهران

30/04/85

حراج

  

    چشمانی دریده
     دوخته از پشت   لایه های رنگین بزک
     اشتیاق تند هوسناکی 

     در تامل دهان نیمه باز
     که شرم را
    دیر هنگامی است
    به فراموشی سپرده است

   هر گردش مردمکی
   دعوتی است
   به مهمانی نا خوانده
    با عطش بیداد گریز
   از ویرانی تنهایی
   در غبار لحظه های تخدیری  فراموشی
    
   باران واژه گان ناشنیده
   در تکرار هجاهایی غریب
   با جامه گانی که انحنای عریانی را
   بی دریغ
   چوب حراج میزنند  

   تنها
   در جمع تنهایان شبح وار
   در جستجوی کنجی به اصرار
   بی یافتن اندک مجال پیوندی
   تا درک بی حاصلی خاک سترون را
   آسان تر نماید .

                                                                    ارسلان -تهران
                                                                     ۱۳۸۴/۱۲/۲۶

پرواز 1

      آخرین جرعه
          آخرین شقایق
             واپسین لحظه دمیدن
                پیش از پرواز همزمان چلچله ها

                  بر  فراز درخت پیر
                   از وحشت انعکاسی سنگین
                        در لابلای تپه های قدیمی

    

    چشمانی سربی
     دستانی سربی
     قلبی سربی
        و بارانی از سرب
          پیش از فریا د ایستاده ای که
              گونه های خیس گلبرگ را
                                 تکان می دهد

      فرود غمگین چلچله ها
           بر شانه های برهنه درخت پیر
              و شیون دخترکی در دور دست
                            بر پاره سنگی ناشناس

                                           ارسلان -تهران
                                             ۸۵/۴/۱۶

گم شده

     ابرکی تنها
         تمامی هستی خویش را
                بی بهار می گرید

    
     چشمان خیس پرنده ای سرگردان
          در جستجوی آشیان فرو ریخته می چرخد
                    
     و جسم نیمه  جان ماهی کوچکی 

                       در کنار تا لاب    

                         خاک نم زده را
                                  احساس میکند

      

      مردی 
         گم شده در خاطرات
                    لحظه ها را
                     با سو سوی ستاره ای 

                                     رقم می زند

                                               ارسلان - تهران
                                                   ۸۵/۴/۱۲

حسرت 5

در  دل   چه    بجویم  ،   دلدار  غریب   است

از   غم    چه  بگویم  ،  غمخوار   فریب  است

از  شکوه   چه   حاصل  ،  فریاد   زبون   شد

در  ناله   چه   امیــد  ،  اغیـار   قـریب   است

با  دشت  چه  نجوا  ،   طوفان به  ستیز است  
با  مـاه   چه  رویـا   ،   سیه ابـر  مهیب است

زین   قصه  چه    پروا،   شبانگاه  سبو ریخت

زان   غصـه   چه  مأوا ،  کمینگاه   رقیب است

بر  طبل   چه    کوبی  ،  دلی   با تو     نباشد
از  درد    چـه   نالی  ،  جفا کار   طبیب است

در   خاک     چه  عطری ،  پر  از لاله   گلگون

از برگ  چه  باغی  ،  خـزانش  به نهیب است

در جان  چه نفس ماند ، همدم  به   ستم  رفت
در  کـار   چه  تدبیر  ، ستمکـار   حبیب است

از  خانه   چه ماند   ، گدا   بسته جان   است
بر خوان تو جان کندن ما از چه  نصیب است

از  نقش   جهانی   که     نقاش   نشان   کرد
گر  مرثیه ای  ماند  همان  بیش عجیب  است

ارسلان -تهران

1382/11/28

غم

به دل گفتم دمی از غم رها شو

ز   تنهایــی خود روزی   جدا شو

شبی   را تا سحر  بیدار  بنشین

به تسبیحی دعـا را   هم نوا شو

گرت دلگیر  از افسون  یار   است

شمیـم  کوی  دل  را  مبتـلا  شو

هوای شهد شیرینت به سر  بود

به جمع شاهدان سوی صبا شو

ز سوگ حسرت   افسانه   بگریز

حضـور   حضـرتش   در   نینوا شو

چو نا اهلان  رهش   بر  تو  ببندند

گـدای    درگـه   میخـــانه‌ ها شو

به غم گفتم برو از جان برون باش

اگـر  سوز   دلی  در جان فنا شو

ز زردی   رخم شرمت   فزون باد

شراب   واپسیــن  را  بی‌ریا شو

هزاران   ناله   از دل  با  غم  آمد

اگر  اهل  دلی  درمــان    ما شو

ارسلان

 1382/12/11

تهران

غوغا

در شهر دو صد غوغا، غوغایِ   کنونم بین

در شرشر هــر لحظه ، سرخایِ  جنونم  بین

ما را  به  شبی مهمان  در  خلوتِ ساقی کن

در بزم  شـــب   و شاهد ، اسـرارِ درونم بین

از تلخیِ "می"  ‌گویم ،  از باده چه می جویم

 در مستی  و بـی‌باکـی ،   فریادِ  زبونم  بین

از  سردیِ  دستانت  ،    دلسرد تر از جانت

جان من و این ساقی  ،  مستی ز  فزونم بین

از کید  و دغل غافل ،   در جورِ دلی جاهل

با  قصــه ی بیــدادت ، غـرقابه  ز خونم بین

ناگفته   بگوئیدم     ،       نادیده    بجوئیدم

ناکشــته   بروئیــدم ،   بالایِ   نگونـــم  بین

یارا  به  تمنائی    ،      آرام  و قرارم   ده

در نم نمِ   چشمانت  ،   خشکیده  برونم بین

ای  زخم  عفن  بگذار،   دل  تا به قرار آید

دل  می‌کشدم هرجا ،   هرجائی  دونم   بین

ارسلان

1382/9/6

تهران

با من از زندگی بگو

    با من از زندگی بگو

    از شکوفه و اقاقی

    صورت خیس نیلوفر

    در بارش قطره‌های شبنم

    از درد خزندة برگ

    هنگام شکفتن بر شاخه های خشک

     با من از زندگی بگو

     از عبور ریشه‌ها در خاک

     روئیدن جلبک سبز

     بر سطح صخره ی تنها

    از احساس سردی قطره‌های آب

    در لحظه سقوط 

      با من از زندگی بگو

     از باغ و ارغوان

      تندر و باران

     هوای مه گرفته در پاییز

     برگ ریز

     از هلهله سپیدار و صنوبر
     وقت وزیدن باد
     بر دشت سبز

     با من از زندگی بگو

     از رقص موزون برگچه

     در عمق نرم آب

    از همصدایی کبوتران چاهی

    در کنار ایوان

    با من از زندگی بگو

    در بهت  لحظه‌ها

    از  غربت حضور

    درد بلند سرو
    شرم متواضع بید
    نیاز برخاستن پیچک
   از عطش تب دار گل سرخ

     با من از زندگی بگو

    از چشمک ستاره‌ای گمنام

    در خط تلاقی نگاه من و تو

    عمق آبی آسمان
    عبور بی‌شتاب ابر
     از قطره‌های ریز باران

    با من به سرزمینی قدم بگذار

     که لبریز از تنهایی است

     نامت را به من بگو

     نامت شاید

     آرزوی گریخته‌ای است

     که هر شب با من

     به خواب می‌رود

    و هر صبح

    پیش از بیداری

    چشم باز می‌کند

     نامت شاید بهاری است

     که آفتاب را و شکفتن را

     در خاطر می‌آورد

    

     نامت شاید پرنده‌ای است

     که مرا بر بال‌های خیال

    تا سرزمین رنگین خاطره ها می‌برد

     نامت شاید ترانه‌ای است

    از جنس زمزمه ی آب

    نامت شاید بهانه‌ای است

    در انتظار شکستن سکوت

     نامت شاید...

    نامت هرچه هست

    زندگی است

    در دیار باور و ترانه

   در سرزمین شقایق و احساس

    نامت را به من نگو

    باز هم 

   از زندگی بگو

ارسلان-تهران

1385/3/9

چکاوک

چکاوک

 

بر من خرده مگیر

که غمگینانه‌ترین ترانه سبز جنگل را

از گلوی خونین چکاوکی می‌شنوم

که در پس راه راه میله‌ها

در انتظار ریزدانه‌ای از محبت است

بر من خرده مگیر

که اثبات بی رنگی عشق را

در انحنای رنگ روبان سیاهی می‌بینم

که بر سنگ نبشته‌ای قدیمی

تنها یادگار گلهای پژمرده هر آدینه است

بر من خرده مگیر

که هر شب

همه صداقت را

در کنج خلوتی می‌ریزم

که بغض را بی‌صدا

گریه می‌کند

بر من خرده مگیر

که شادی را

تنها در پریدگی رنگ لبخند صورتکی می‌بینم

که هر از گاهی

در گریز از ملالی یکنواخت

طرح تلخ صورت را

نقابی دیگر می‌‎گیرد

بر من خرده مگیر

بر من خرده مگیر و در من بنگر

با تمامی باور و صداقت

که عشق را و لبخند را

                               دیرگاهی است

                         در کنار جسم بی‌جان چکاوک

                      به خاک سپرده‌اند

                        

    ارسلان- تهران
      1385/2/1