Tuesday, 3 April 2012

تردید








 













  بي بهانه مي گريزم
       از جاي جاي خالي خاطره ها
            با دهشتي هولناك
               كه تو را و من را مي آزارد

  بي حضوري استوار
        چه مي توان گفت
            هنگامي كه لبخندت
               در باور ساده كودكانه ام
                                  نمي گنجد
  بند بند تنديس خستگي
            بي قرار شنفتني است
                از جنس زلالي عشق
                     بي  ترديد تلخي كه زبانه مي كشد

  تقارن سنگين دو نگاه
        در جستجوي بي تاب رنگ واژه اي ديگر است
                                تا وسعت بي انتهاي ناگفته ها را
                                                به تمامي عریان کند 
  ماندن
  رفتن

  گريختن 
  فروريختن
      تنهايي عظيم را به دوش كشيدن
                               و به ناگاه 
                                 فرودي دوباره را
                                                   پذيرفتن
  معجزه اي در كار نيست
      شومي تقدير گونه اي است
                كه بازيگران را
                به صحنه اي دوباره مي كشاند
                                       پيش از آنكه
                                    سرانجام دیگری را
                                         به تصوير كشيده باشد

                                                      ارسلان - تهران

                                                       1384/9/9

 

No comments: