با شب

     اندوه
     لجاجت غریبی است
     بر بی کرانۀ  گی قلب کوچکت
     که باهرطپش
      راز خفته ای را
     بیدارمی کند

     چشمانت
     سرﱢپرده ی قلمکاراست
     جاری جویبار
     درغرقابه ی شبانگاه
     آرام
     در خواب می رود

     شب
     ندیدن است وانتظار
     سم ضربه های خسته راهوار
     درگرگ ومیش دشت
     لرزش لبهایی که
     پنهان
     مرامیهمان می سازد
  

     ازکدام کوره راه
     صدایت
     در باد می پیچد
     که شرم گونه هایت
     افق دا

     گلگونه می نوازد

     بامن
     نماز را
     پیش ازخروس خوان سحر
     برسجادۀ عشق
     ایستاده بخوان
     با دمیدن سپیده دم
     بر یال بلند کوهستان

     مرا
     تا بی کرانه ی رهایی
     باقصه هایت
     بیدارکن
     درضرباهنگ قلبی که
     هربار
     اندوهگین
     تورا می خواند

 

                                                              ارسلان- تهران
                                                              1387/11/17